इंग्रजी निबंध “माणसाचे भविष्य आहे का?” पूर्ण निबंध, परिच्छेद, इयत्ता 10, 12 विद्यार्थ्यांचे भाषण.

माणसाला भविष्य आहे का?

माणसासाठी काय आहे ते सांगणे त्याऐवजी अवघड आहे – परंतु, माणसाची स्थिती काय आहे हे आज आपण पाहून काही प्रमाणात माणसाच्या भविष्याचे आकलन करू शकतो. माणसाच्या भविष्याविषयी खरोखरच नेमकेपणाने अंदाज बांधता येत नाहीत पण भविष्यातील अंदाजे मूल्यांकन आपण जिथे करू शकतो तेथील एकमात्र संकेत. आता या मूल्यांकनातदेखील व्यापक भिन्नता असणे आवश्यक आहे कारण प्रत्येक व्यक्ती वर्तमानाला वेगळ्या दृष्टीकोनातून पाहते, आणि म्हणूनच, भविष्याविषयीचे मतदेखील भिन्न असेल आणि म्हणूनच, भविष्याबद्दलची मतेदेखील भिन्न असतील ते वेगवेगळ्या लोकांकडून येतात तसे भिन्न. असे लोक असू शकतात ज्यांना दृष्य चांगलेच नशिबात सापडलेले आढळतात, तर असेही काही लोक असू शकतात की जग आणि त्यातील माणूस जीवनाच्या उत्कर्षाच्या दिशेने अविरत मार्गावर चालला आहे.

ही मते लोकांच्या विचारांनुसार भिन्न आहेत

मी जिथेपर्यंत संबंधित आहे, मला वैयक्तिकरित्या असे वाटते की वर्तमान मनुष्यासाठी अतिशय चांगल्या भविष्याकडे लक्ष देत नाही. जेव्हा आपण मनुष्याच्या भविष्याबद्दल चर्चा करतो तेव्हा आपल्याला त्या परिदृश्याचे संपूर्ण विश्लेषण केले पाहिजे. आजच्या काळात श्रीमंत आणि लक्झरी माणूस उपभोगत आहे यावर आपण शंका घेऊ शकत नाही, ज्यावरून असे दिसून येते की माणूस आदल्या दिवसांत बरीच प्रगती करीत आहे. याचा अर्थ असा होतो की, मनुष्याने असेच चालू ठेवले तर त्याचे नजीकचे वाईट भविष्य घडण्याची संधी नाही. तथापि, समृद्धी आणि लक्झरीची ही स्थिती मनुष्याची आहे, परंतु, हेच संपन्नतेमुळे त्याचे भविष्य काय घडेल किंवा काय घडेल याकडे दुर्लक्ष केले जाईल. आता, आम्ही म्हणतो की विज्ञान आणि तंत्रज्ञानाच्या देणग्यामुळे मनुष्याला जीवनातील सर्व सुखसोयी मिळाल्या आहेत, अर्थातच ते कुणालाही नाकारू शकत नाही, परंतु विज्ञानातील याच आशीर्वादाची दुसरी बाजू जर खरी परिप्रेक्ष्याने पाहिली तर ती कमी नाही शाप. जगाच्या सर्व लक्झरीमध्ये बसलेला हा माणूस त्याच वेळी स्फोटकांच्या मोठ्या साखळीवर बसला आहे. हे स्फोटके कोणत्याही वेळी स्फोट होऊ शकतात आणि नंतर मनुष्याच्या सर्व सुखसोयी वारासह निघून जातील. मी म्हणेन की आज मनुष्य संपूर्ण नायनाशन्सपासून दूर असलेल्या एका बटणाच्या प्रेसवर बसलेला आहे. जर चित्रातील या बाजूने त्याचे योग्य वजन दिले गेले असेल तर मी धैर्य करतो, माणसाचे भविष्य अत्यंत अंधकारमय आहे किंवा मनुष्यास त्याचे भविष्य नाही, जे आयुष्य विनाशाच्या भीतीने व्यतीत होते. आज संपूर्ण माणुसकी विनाशाच्या काठावर जिवंत आहे आणि मनुष्याने भविष्यात काय ठेवले आहे हे कोणीही सांगू शकत नाही.

आज आपण देखील उच्चशिक्षित आणि ज्ञानी असल्याचा दावा करतो, पूर्वी कधीच नव्हता आणि असा विश्वास आहे की भविष्यात आपल्या बाहेरील ज्ञानाचे संपूर्ण परिष्करण येईल. त्यातील पहिला मुद्दा असा आहे की ज्ञान कधीही पूर्ण होऊ शकत नाही आणि दुसरे म्हणजे जिथे मी जाणतो, जर आपण घेतलेले सर्व ज्ञान आपल्याला मनुष्य बनविण्यात अपयशी ठरले आणि आपण फक्त प्राणी आहोत. मला हिंमत आहे की या क्षेत्रात आपलेही भविष्य नाही. आम्ही मुलांसाठी आणि प्रौढांसाठी अभ्यास करण्यासाठी सर्व विषयांवर ताणतणाव ठेवत आहोत परंतु, शिक्षणापासून प्राप्त होणारा मूलभूत निकाल म्हणजे चारित्र्य निर्मिती ही आम्ही विसरलो आहोत. ज्ञान नि: संशय एक शक्ती आहे परंतु, ही शक्ती केवळ आपला नाश करीत असल्याचे दिसून येते. मला वैयक्तिकरित्या असे वाटते की जोपर्यंत माणूस माणूस होण्यासाठी शिकत नाही, तोपर्यंत सर्व अभ्यासक्रम आणि ज्ञान त्यांचे भविष्य नसते. या संदर्भात मी एका जुन्या म्हणीचा उल्लेख करू इच्छितो, ज्यामध्ये असे म्हटले आहे की, जर संपत्ती हरवली तर काहीही हरवले नाही, आरोग्य गमावले तर काहीतरी हरवले आणि चारित्र्य हरवले तर सर्व काही हरवले आहे. तर, या उक्तीच्या प्रकाशात, माणसाने सर्व काही आधीच गमावले आहे, तर मग, भविष्य कशाची अपेक्षा करू शकेल?

आरोग्याच्या क्षेत्रातही, प्रगत वैद्यकीय पद्धतींनी माणसाला दीर्घायुष्याची देणगी दिली आहे. परंतु, मी विचारू शकतो की दीर्घकाळ काढलेल्या आजारांच्या दु: खामध्ये दीर्घ आयुष्याचा उपयोग काय आहे? वैद्यकीय ज्ञान-प्रगतीमुळे असे दिसते आहे की एड्स, कर्करोग आणि यासारख्या आजारांच्या भीतीमध्ये समांतर वाढ झाली आहे. यापूर्वी कधीही अशा गोष्टी ऐकल्या नव्हत्या. आयुष्यभर होणा torture्या छळाचा त्रास रुग्णालयात पाहणे, आजारपण पाहणे आणि अनुभवणे यात काय आहे? या परिस्थितीत, मी धैर्य करतो, वैद्यकीय सुप्रीमोने आजारांवर उपचार न घेण्याऐवजी आजार बरे करण्याचे मार्ग शोधून काढले तर मनुष्यास बरे होईल, ज्याला बरे न होणाial्या गंभीर आजारांवर पुरुषांना यातना दिल्या जाव्यात. अशी दीर्घायुष्य दिल्यास मी म्हणायला पाहिजे की आशीर्वाद देण्याऐवजी शाप आहे. मी असे म्हणत आहे की किमान भारतात दीर्घ आयुष्याचे कोणतेही भविष्य नाही. आयुष्य म्हणजे जीवन म्हणजेच आपण ते आयुष्य जगू आणि आनंद लुटू शकतो, आणि कित्येक वर्षे आपल्या मृत्यूच्या पलंगावर घालवू शकत नाही. मला असे वाटते की या क्षेत्रातही प्रेमळ अंत-मृत्यू माणसाचे भविष्य नाही. तो अजूनही हॉस्पिटलमध्ये सुस्त आहे, आणि बरीच प्रतीक्षा केल्यानंतर त्याची सुटका होते

जीवनासाठी बनवणा these्या या पृथ्वीवरून पृथ्वीवरील सत्य व्यतिरीक्त आपल्या जीवनातील आणखी एक महत्त्वाची बाजू देखील आहे जी चारित्र्य आहे. या क्षेत्रात देखील चारित्र्याचे पूर्ण नुकसान झाले आहे याबद्दल दोन मते असू शकत नाहीत. आजच्या जगात ही एक हरवलेली अस्तित्व बनली आहे. आम्ही इतके निराश झालो आहोत की भविष्यकाळात चांगल्या जीवनातील या आवश्यक घटकाचे पुनरुज्जीवन होण्याची फारच कमी शक्यता आहे. वर म्हटल्याप्रमाणे जुन्या कोटेशननुसार माणसाने चारित्र्यावर ताबा ठेवून सर्व काही गमावले आहे, जेव्हा सर्व काही हरवले तर भविष्य काय असू शकते याचा अंदाज बांधणे व कल्पना करणे कोणालाही शक्य आहे. जेव्हा अंधाराच्या निरपेक्ष पोकळ गोष्टीशिवाय काहीही असू शकत नाही जेव्हा वर्तमानात जे काही करते ते धूप ठेवते. भविष्य, माझ्यासाठी, मृगजळाप्रमाणे आहे, ते नसते तेव्हा दिसते आहे – कोणतीही आशा नाही.